|
 |
Plac Zamkowy 1/13, (dawny
nr 13A), kamienica Dyndy. Pierwotnie dom drewniany. W
drugiej połowie XVI wieku własność Jerzego Bernatha,
cyrulika, po nim Grzegorza Myszki, krawca, a przed 1620
Sebastiana Kiszki (do 1659 dom nazywany Kiszczeńskim lub
Kiszczyńskim). Kolejny właściciel Jan Dynda zbudował
kamienicę, 1669 własność cyrulika Przekazińskiego.
Przebudowana prawdopodobnie na początku XVIII w.; 1743
własność Szperlińskiego, w tym czasie
czterokondygnacjowa, dwuosiowa. Przed 1754 nabyta przez
przybysza z Mediolanu Piotra Besseste (Bizesti),
handlarza tytoniem i tabaką. W końcu XVIII w. należała
miedzy innymi do kupca Michała Roeslera, właściciela
również sąsiedniej kamienicy nr 13b. Od tego czasu obie
stale w rękach jednego właściciela, w. XIX połączone
(wspólny numer porządkowy). Od końca w. XVII mieściła
się tu gospoda "Pod siedmią braci śpiących". W
początkach XIX w. własność Jakubowicza (Paschalisa?,
kupca, persjarza, ławnika), przed drugą połową XIX w.
Karola Thugutta, prowadzącego handel win i korzeni. W
drugiej połowie, w. XIX w posiadaniu Lewandowskich,
Krzemińskich, 1907-15 Mieczysława Szaniawskiego.
Zburzona do piwnic 1944, odbudowana 1957-59 wg proj.
Józefa Chodaczka, z nawiązaniem do wyglądu fasady sprzed
zniszczenia, zachowującego w zasadzie cechy przebudowy z
drugiej połowy XVIII w.; układ wnętrz nowy. -
Czterokondygnacjowa. Piwnica (do 1957) wydłużona,
jednoprzestrzenna, sklepiona kolebkowo, z w. XVII.
Fasada dwuosiowa; odtworzony portal kamienny z w. XVIII,
zamknięty półkoliście, profilowany, z kratą nadświetla i
drzwiami obitymi blachą z ornamentem w typie barokowym,
obok nowe okno wystawowe, nad którym daszek przechodzący
na kamienicę nr 13B. Nad oknami I piętra sgraffito wg
proj. Edmunda Burke. |
