Reklama, informacja.
Warszawska strona, o warszawskich  ulicach, zabytkach, firmach, sklepach, restauracjach, galeriach i warszawskich ciekawostkach.

abc.warszawa@gmail.com      abc@warszawska.info

Firma

Reklama - Cennik

Spis ulic

    Nowomiejska 7

Nowomiejska nr 7, hip. 176, kamienica Miodownikowska, Orlandowska. Po drugiej połowie XV wieku dom Wojciecha Twaroga, rajcy, potem jego spadkobierców, m.i. 1499-1509 zięcia, Jakuba Adamowskiego (Gadamowski), kotlarza. Kamienica dwutraktowa wzniesiona przez Tomasza Miodownika ok. 1531 (data budowy ściany sąsiedzkiej od posesji nr 9, ściana od strony posesji nr 5 zbudowana wcześniej). Na pocz. w. XVII zniszczona. Gruntownie przebudowana prawdopodobnie ok. 1630 przez ówczesnego właściciela Franciszka Orlandiego z Werony, szewca królewskiego; powstały wówczas nowe podziały i ściany zewnętrzne

stan przed 1939 rokiem

Następnie w posiadaniu Włocha Orsettiego (wzmiankowanego 1656-9); w tym czasie była najokazalszą kamienicą przy ul. Nowomiejskiej, trzykondygnacjową, dziesięcioizbową, z czterema sklepami, trzema kuchniami, dwiema piwnicami i stajnią w głębi posesji, z dojazdem przez budynek gospodarczy ul. Szeroki Dunaj nr 4. 1659-69 właścicielem Baranowicz, na początku XVIII wieku należała do Łowickich, a następnie do Ditrycha Wigboldta, cyrulika, serwitora królewskiego.
W 1723 wzmianki o zrujnowanych gankach do ubikacji. Przed 1743, prawdopodobnie kiedy właścicielem był Jan Chryzostom Kostrzębski (Kostrzembski), doktor medycyny, kamienica została podwyższona o jedną kondygnację (i latarnię?). Następnymi właścicielami spadkobiercy Kostrzębskiego: Szamponi (wzmianka 1754), Paździerski, Smoczyński (wzmiankowani 1790-1819) i potem Ulrych.

Kamienica przebudowana gruntownie w drugiej połowie XVIII w. lub raczej ok. 1815-20, kiedy wprowadzono nowe podziały wnętrz, schody i sklepienia piwnicy, a także klasycystyczną dekorację fasady; wówczas też zbudowano oficynę boczną łączącą kamienicę frontową z budynkiem ul. Szeroki Dunaj nr 4 (na miejscu wzmiankowanych stajni, a potem ubikacji i oficynek). W drugiej połowie XIX w. kamienica należała m.in. do Karola Henryka T'hugutta, Karola Bańkowskiego, Romualda Rakowskiego, a w w. XX do Jagiellońskich i Daniewskich.

Po zniszczeniach 1944 zachowane piwnice i częściowo parter. Odbudowana 1954-55 po rozebraniu całości, wg proj. Stanisława Żaryna, bez oficyn, w nawiązaniu do stanu sprzed 1944, z rekonstrukcją parteru (bez żebrowań sklepień w sieni) i fasady, z autentycznym portalem i częściowo obramieniami okien parteru; latarnię podwyższono. - czterokondygnacjowa.

 Fasada trzyosiowa. W przyziemiu portal kamienny w. XVIII, profilowany, zamknięty odcinkowo, ze zwornikiem (być może wcześniejszym), w którym baranek na tle bukietu; drzwi obite blachą z ornamentyką wstęg, rozet, palmet, nabijane gwoździami, 1742 (przeniesione z ul. Piwnej nr 35), z późniejszą (?) kratą nadświetla. Po bokach portalu okna (dawniejsze wejścia do sklepów), zamknięte odcinkowo, w rekonstruowanych opaskach. Wyżej kondygnacje wydzielone gzymsami; okna I i II p. w profilowanych opaskach z wydatnymi gzymsami nadokiennymi na wolutowych konsolach, okna III p. w prostych opaskach. Dekoracja stiukowa z ok.1815-20 (rekonstruowana): w płycinie nad oknami I p. fryz z wicią akantu i palmetą na osi między autytetycznie ustawionymi gryfami nad oknami II p. w półkolistych płycinach wieńce laurowe ze wstęgami. Dach z latarnią.