|
 |
Krzywe Koło 12; hip. 187, kamienica Czamerowska,
Psocińska, Wołczyńska.
Do połowy XVII wieku dom drewniany, własność
rzemieślników: 1507-10 Piotra Swądro, do 1522 Jana
Piguł, później aptekarza Piotra, kuśnierza Stanisława
Chilacza, konwisarza Aleksego Wrzeszcza alias Gocza, od
1566 rodziny Piotrowskich, kotlarzy i kuśnierzy.
Kamienica zbudowana w 1631 przez ówczesnego właściciela
Bartosza Psotę alias Gierka (Giezka), co upamiętniała
nie zachowana tablica. 1655-69 należała do Franciszka
Wołczyńskiego. W 1673 zdewastowana, własność Dawida
Zappio, gminnego, późniejszego burmistrza.
1699 dwukondygnacjowa z poddaszem i drewnianym budynkiem
na tyłach parceli. W tymże roku przeszła w posiadanie
Aleksandra Czamera, kupca, burmistrza, przez którego
1699-1702 gruntownie przebudowana na trzykondygnacjową.
1768 zrujnowaną nadano Szydłowskiemu, chorążemu
warszawskiemu, staroście sękocińskiemu. 1807
przeznaczona na koszary dla weteranów polskich
wracających z Włoch. Wkrótce przeszła w ręce prywatnych
właścicieli, m.in.: 1819 Macka, 1876-87 Rakowskich; od
ok. 1907 ostatni właściciele Przedpełscy. W. XIX lub na
pocz. w. XX przebudowana z dodaniem czwartej kondygnacji
i wysokiego poddasza, w którym dwa rzędy facjat, z niszą
mieszczącą figurę Matki Boskiej na wysokości drugiego
piętra. |
|
Ze zniszczeń 1944 ocalała fasada. Po rozebraniu
pozostałości do piwnic, odbudowana 1954 wg proj. Stefana
Krasińskiego, bez oficyn, przy zmienionym układzie
wnętrz, nowo projektowanym rozwiązaniu dachu (nad którym
wprowadzono latarnię), z zachowaniem liczby osi i
kondygnacji, kształtu portalu oraz charakteru obramień
okiennych. Na elewacji sgraffito proj. Edmunda Burke i
Janiny Ignatowskiej.
Dziś na parterze budynku znajdują się sale wystawowe i
biura Instytutu Słowackiego.
|
