|
Kanonia 14, hip. 82,
kanonia zbudowana prawdopodobnie w pierwszej połowie XVI
wieku, dostawiona do muru obronnego i do nieco
wcześniejszej kanonii nr 16; co najmniej piętrowa
(stwierdzony zasięg wątków gotyckich). Spalona w 1607
roku.
W 1653 przebudowana przez ówczesnego właściciela ks.
Franciszka de Fleury, spowiednika Ludwiki Marii, co
zostało upamiętnione tablicą (nie zachowana). Z czasem
przedłużona ku Wiśle. 1743 trzykondygnacjowa, 1754
mieszkał tu instygator duchowny Maciej Łachowski.
1784-97 własność kapituły warszawskiej, następnie
kanoników: przed 1818 Adama Michała Prażmowskiego,
późniejszego biskupa płockiego, 1821 Jana Lateckiego,
przed 1846 Jakuba Szarkiewicza; od 1868 kamienica
rządowa, 1870 prywatna Władysława Pokrzywnickiego (do
1907?), od ok. 1915 Pawłowiczów.
Na początku XX wieku gruntowna przebudowa: podwyższono
budynek o dwie kondygnacje i zwieńczono
pseudorenesansowym szczytem, za którym najwyższa, piąta
kondygnacja.
W roku 1944 zburzony całkowicie.
Odbudowany 1959 wg proj.
Jerzego Pawłowskiego bez nawiązania do stanu sprzed
1944, m.in. przywrócono pierwotną wysokość trzech
kondygnacji, a głębokość zabudowy skrócono (nie dochodzi
do linii muru obronnego). W piwnicach wątki gotyckie. |