|
Boleść,
Bonifraterska (strona wschodnia),
Burmistrzowska,
Ciasna,
Dolańskiego,
Fondamińskiego,
Franciszkańska,
Freta,
Gomulickiego,
Konwiktorska,
Kościelna,
Koźla,
Pl.Krasińskich (strona
wschodnia),
Międzyparkowa,
Mostowa,
(pierzeja północna),
Nowiniarska,
Piesza,
Przyrynek,
Rajców,
Rybaki,
Rynek Nowego Miasta,
Samborska,
Sapieżyńska,
Stara,
Świętojerska (do Pl.Krasińskich),
Szymanowska,
Telakowskiej,
Wójtowska,
Zakroczymska. |
|
historia
ulicy |
|
|
W jednym z dawnych
przewodników po Warszawie czytamy:
"Zaczątkiem Warszawy
była osada rybacka, dzieje której brną w pomroce
wieków, rozciągającej się najprawdopodobniej w
okolicach dzisiejszej ulicy Rybaki".
Rybaki w 1880 r., drzeworyt, rys. A. Gierymski.
Drugi przewodnik nieco nowszy bo z 1938 roku
informuje:
Obok kościoła N. M. P.
(ul. Kościelna) w dół, ku Wiśle schodzą
szerokie, drewniane schodki na ul. Rybaki —
dawniej Rybitwie, stąd piękny widok na obydwa
kościoły i zabudowania klasztorne. Ul. Rybaki,
krzywym swym biegiem przystosowana do dawnej
linii brzegu Wisły, tworzyła niegdyś osadę
rybacką u stóp wzgórza.
Nr. Nr. 4/6 i 8/10 — charakterystyczny dom
budowany jak zajazd z dwiema wielkimi bramami.
Na narożniku muru, położonym na przeciwległej
stronie ulicy — pamiątkowa tablica wylewów
Wisły.
Nr. 2 — Prochownia..
szkic Bronisława
Kopczyńskiego - ulica Rybaki w 1919 roku
A tak o tej sławnej niegdyś ulicy pisze
Eugeniusz Szwankowski:
Ulica Powiśla idąca od
Mostowej do ul. Sanguszki nieregularnym i
załamującym się biegiem. Znajdowała się tu stara
osada rybacka istniejąca do XVI w. Na początku
XVI w. ulicę zwano „Platea Rybicka", czyli Ulica
Rybicka; w XVII w.-Na Rybitwie lub Rybitwia; w
połowie XVIII w. - Ku Rybakom. Nieregularnie
usytuowana zabudowa znajdowała się po zachodniej
stronie ulicy i składała się z niewielkich
drewnianych domów, szop i magazynów.
szkic
Gierymskiego - ulica Rybaki |
Drugą stronę ulicy stanowił brzeg
wiślany, przy którym stały młyny
wodne oraz łodzie i statki. W 1632
wzniesiono przy R. niewielki kościół
drewniany, zniszczony zapewne
podczas wojen szwedzkich w 1656.
Częste wylewy Wisły i pożary
zniszczyły zabudowę, z reguły
drewnianą. W XVIII w. R. między
Dominikańską i Samborską były wąską
drogą nadbrzeżną. W połowie XVIII w.
stało przy R. ok. 40 drewnianych
domów i dopiero w końcu XVIII w.
było 5 domów murowanych i murowany
spichlerz oraz cegielnia, szopy,
kąpiele wodne i rzeźnia zwana
Biernatczyzną. Zabudowa skupiała się
w pobliżu Mostowej, dalej była luźna
i rozmieszczona wśród ogrodów.
W drugiej połowie XVIII w. brzeg
wiślany odsuwał się powoli od R. i
zaczęły się one w tym czasie
zabudowywać po stronie wschodniej.
Przy R. mieszkali wtedy wyrobnicy,
rybacy, szyprowie, przewoźnicy,
rzeźnicy i nędzarze, w sumie w końcu
XVIII w. - 900 mieszkańców.
Ok. 1819 przy R. wzniesiono obszerny
zajazd z dwiema charakterystycznymi
niszami w kształcie konch (pod nr
6/8/10). W tym czasie R. zostały
częściowo uregulowane. Rzeźnia
miejska na Biernatczyźnie istniała
przez cały XIX w. W 1. 1856-1863 R.
uregulowano. W końcu tego stulecia
wybudowano tu kilka kamienic
3-piętrowych o skromnych elewacjach.
|
Ok. 1910 wzniesiono neorenesansową kamienicę
(pod nr 30) i czerwony budynek fabryczny -
wytwórnię ekstraktów garbarskich „Quebracho"
(pod nr 6). W 1925 zbudowano szkołę o elewacji
nawiązującej do architektury dworków (pod nr
32). W 1936 rozpoczęto budowę tzw. Domu Polonii
Zagranicznej. W sierpniu 1944 spłonęły całe R.
Resztki Domu Polonii rozebrano po wojnie. Przy
R. założono tereny zielone.
B.
Kopczyński - szkic domu zajezdnego (ul.
Rybaki) |
|
|
|
|