Reklama, informacja.
Warszawska strona, o warszawskich  ulicach, zabytkach, firmach, sklepach, restauracjach, galeriach i warszawskich ciekawostkach.

abc.warszawa@gmail.com      abc@warszawska.info


501 153 348

Autorska Bibliografia Blog Ciekawostki

Firma

Reklama

Spis ulic

Boleść, Bonifraterska (strona wschodnia), Burmistrzowska, Ciasna, Dolańskiego, Fondamińskiego, Franciszkańska, Freta, Gomulickiego, Konwiktorska, Kościelna, Koźla, Pl.Krasińskich (strona wschodnia), Międzyparkowa, Mostowa, (pierzeja północna), Nowiniarska, Piesza, Przyrynek, Rajców, Rybaki, Rynek Nowego Miasta, Samborska, Sapieżyńska, Stara, Świętojerska (do Pl.Krasińskich), Szymanowska, Telakowskiej, Wójtowska, Zakroczymska.

historia ulicy

 

Znawca i historyk sztuki Ryszard Mączyński tak pisze o uliczce Pieszej: Od wschodniej pierzei Rynku Nowomiejskiego biegnie, zakręcając pod kątem prostym, do ulicy Kościelnej. Powstała w 1649 r. na jednej z rynkowych posesji, którą Jerzy Jachmann von Breitenpfort, królewski sekretarz i skarbnik, ofiaro­wał Bractwu Niemieckiemu, by otworzyć dostęp do świeżo wzniesio­nej na skarpie świątyni. Krótki ten trakt, określany od jego funkcji opisowo: „uliczką do Św. Benona", przechodził dalej w ścieżkę, zw. „ku Wiśle", która biegnąc przez grunta należące do bractwa omijała z prawej strony kościół i schodziła w dół aż po Rybaki. Obecne miano dekretem Komisji Brukowej otrzymała dopiero w 1769 r., wzięło się ono stąd, że miejscami była tak wąska, iż mogła jedynie służyć „dla Przechodu piechotą idących". W XVIII w. władze miejskie wielokrot­nie czyniły starania, by utrzymać istniejącą uliczkę, która raz po raz nikła w swej środkowej części, czy to przegradzana, zabudowywana, czy po prostu zasypywana przez okolicznych mieszkańców. Walkę po­nawiano zatem m.in. w roku 1724, 1769, 1795 i drogę ową „wygruzowywano". Ostatecznie komunikację przecięła poczyniona w latach 1801-02 rozbudowa kościoła św. Benona, ulica zaś przetrwała tylko w przyrynkowym odcinku. Przedłużenie do ulicy Kościelnej zyskała dopiero w dobie powojennej odbudowy. Tam też opodal zabytkowego kościoła wzniesiono nowoczesną kapelanię dla obsługujących go księży redemptorystów.


Piesza na przedwojennym zdjęciu


Ulica Piesza w 1945 roku (fot. Leonard Sępoliński)
Widok od strony Rynku Nowego Miasta - ul. Piesza na wprost i w lewo

Kilka słów o kościele św. Benona oo. redemptorystów za Przewodnikiem wydanym przez Radę Prymasowską w 1975 r.:
Kościół powstał na początku XVII wieku, wybudowany przez benonitów, bractwo Św. Benona, lub jak ich nazywał lud warszawski bractwo cudzoziemskie, albo niemieckie.
Kim byli benonici? Byli cudzoziemskimi mieszczanami i kupcami, którzy chroniąc się przed prześladowaniami religijnymi w okresie wojny trzydziestoletniej, znaleźli w Warszawie gościnne przyjęcie. Tu leż utworzyli bractwo religijne o charakterze charytatywnym, prowadzili bursy dla ubogich, ochronki dla dzieci. Położyli również wielkie zasługi w walce z morową zarazą, która niejednokrotnie pustoszyła miasto.
Opiekę nad bractwem sprawowali jezuici, którzy prawdopodobnie zachęcili benonitów do budowy własnego kościoła. Kościół ten przypuszczalnie był wybudowany przez tych samych muratorów, którzy wznosili kościół oo. Jezuitów, i to w godzinach wieczornych, ponieważ długo utrzymywała się legenda, że kościół ten budowany był przy pochodniach.
Pierwszy cios, jak innym kościołom Starego Miasta, zadały wojny szwedzkie, ale bractwo szybko się z nich podźwignęło. Po kasacie oo. jezuitów opiekę nad kościołem objęli oo. Redemptoryści, którzy w XVIII w. pod przewodnictwem Św. Klemensa Dworzaka (Hofbauera) dotrwali do wojen napoleońskich. Podczas Księstwa Warszawskiego niesłusznie posądzeni o sprzyjanie Austrii, rozkazem władz francuskich zostali wysiedleni z Warszawy.
Pozostawiony bez opieki kościół został sprzedany i użytkowany jako fabryka. Dopiero tuż przed II wojną światową oo. Redemptoryści wykupili fabrykę, zamierzając przywrócić do życia świątynię, która była ich kolebką i założyć przy niej szkołę dla chłopców.
W czasie powstania warszawskiego budynek kościoła uległ zniszczeniu, ocalały jednak fragmenty murów, przyziemie i część prezbiterialna.
Redemptoryści przy odbudowie wykorzystali ocalałe fragmenty, przy czym okazało się, że do renesansowego kościoła dobudowana była osiemnastowieczna kaplica. Kościół ukończono w 1959 r. wznosząc jednocześnie koło kościoła plebanię-klasztor.
Bryła kościoła, o półokrągłej absydzie i barokowym szczycie, zwieńczona jest potężną sygnaturą. Na starych sztychach, według których kościół był odbudowany, widoczne są dobudówki. Projekt konserwatorski odrzucił przywrócenie tych dobudówek, stąd świątynia od strony Wisły zachowała czystą formę architektoniczną.
Samo wnętrze kościoła było i pozostało bardzo skromne. Za wyjątkiem małej figurki Św. Benona z XVII wieku, nie zachował się żaden ciekawy zabytek.

 

 

 

www.123noclegi.info

www.gdzie-nocleg.pl

www.stare-miasto.com

www.wiejskie-wakacje.pl

www.123noclegi.pl

  Copyright © 2009-2019 M. Lewandowski firma LEWMARK